Η υπόθεση της έκπτωσης αιρετών λόγω οφειλών (άνω των 300 ευρώ) στον Δήμο, που αυτές τις μέρες τείνει να εκτοπίσει από το προσκήνιο ακόμα και αυτό το θέμα των σκουπιδιών, έχει πολλές πτυχές και ακόμα περισσότερες «ουρές».
Το πρώτο ζήτημα που τίθεται είναι το γεγονός της (συνειδητά η ασυνείδητα) αναληθούς υπεύθυνης δήλωσης περί μη οφειλής, που είχαν υπογράψει όσοι «πιάστηκαν» να χρωστούν. Και δεν αναφέρομαι στις τυχόν ποινικές συνέπειες, όσο στην πολιτική (αν)αξιοπιστία των δηλωσάντων, οι οποίοι σχεδιάζουν τα έργα και διαχειρίζονται τα κονδύλια του Δήμου.
Το δεύτερο ζήτημα που τίθεται είναι το ύψος της οφειλής. Τα 348 ευρώ του (έως χθες) αντιδήμαρχου Πολιτισμού – του μόνου έως σήμερα που δημόσια παραδέχθηκε ότι χρωστά – δεν είναι τίποτα μπροστά στα ποσά, που άλλοι αιρετοί χρωστούν. Τόσο οι τωρινοί, όσο κι εκείνοι που εκλέχτηκαν σε προηγούμενες θητείες.
Το τρίτο ζήτημα είναι η διάρκεια της οφειλής. Δηλαδή, από πότε χρωστούν, τόσο οι τωρινοί όσο και οι προηγούμενοι αιρετοί;
Ο συνδυασμός του δεύτερου και του τρίτου ζητήματος φανερώνει το αν κάποιος αιρετός – όπως ακριβώς και κάθε δημότης που χρωστά – είναι συμπτωματικός ή συστηματικός οφειλέτης.
Το τέταρτο ζήτημα αφορά τις διοικήσεις. Με βάση ασφαλείς πληροφορίες, προηγούμενοι δήμαρχοι ήταν ενήμεροι αντίστοιχων περιπτώσεων δικών τους συνεργατών. Αλλά κράτησαν τις υποθέσεις «στο συρτάρι», ανταλλάσσοντας την (παράνομη) αποσιώπηση του ζητήματος με την ευπείθεια και τυφλή υπακοή των «αξιωματούχων» και των συμβούλων τους. Πώς λέγεται άραγε μια τέτοια πρακτική; Παράβαση καθήκοντος; Εξαπάτηση των δημοτών; Νταλαβέρι; Πολιτικός εκβιασμός;
Το πέμπτο ζήτημα αφορά τις υπηρεσίες. Γιατί δεν έδρασαν αυτοβούλως και εγκαίρως (δηλαδή μεταξύ της ανακήρυξης των εκλεγμένων και της ορκωμοσίας τους), ώστε να αποφευχθεί ο διασυρμός του Δήμου; Και γιατί αποσιώπησαν τις προηγούμενες περιπτώσεις; Ή μήπως κάτι τέτοιο «δεν εμπίπτει στα καθήκοντά τους»; Εκτός κι αν καθήκον ενός δημόσιου υπαλλήλου δεν είναι πλέον η προάσπιση του δημόσιου συμφέροντος, αλλά η υπακοή στις παράνομες προσταγές των πολιτικών προϊσταμένων τους.
Ο συνδυασμός του τέταρτου και πέμπτου ζητήματος δείχνει την «κόπρο του Αυγείου», που δυστυχώς υπάρχει σήμερα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και που σχεδόν κανένας υποψήφιος πολιτικός δεν έχει τη βούληση να καθαρίσει.
Όμως, πέρα από τα παραπάνω ανοικτά ζητήματα, προκύπτουν και δύο κρίσιμα ερωτήματα προς την παρούσα διοίκηση:
1) Γιατί, εκτός από αιρετούς, η δήμαρχος δεν ζήτησε να ελεγχθούν και οι μεγαλοφειλέτες και συστηματικοί μπαταχτσήδες του δήμου;
2) Τι προτίθεται να κάνει η αντιδήμαρχος Οικονομικών για τη διεκδίκηση και είσπραξη των οφειλών αυτών;
Ο συνδυασμός των έμπρακτων απαντήσεων στα δύο αυτά ερωτήματα θα αποδείξει κατά πόσον η κα. Μαϊχόσογλου είναι όντως άμεμπτη, όπως ισχυρίζεται, ή απλώς εκμεταλλεύτηκε τις περιστάσεις για να εκκαθαρίσει την εσωτερική της αντιπολίτευση.
Ίδωμεν. Μπορεί η εξέλιξη αυτή να δώσει μια μικρή ανάσα στη σημερινή δήμαρχο και να καταστήσει αποδιοπομπαίους τράγους όσους μέχρι χτες (νόμιζαν ότι) την κρατούσαν στο χέρι. Αλλά ο χρόνος στην πολιτική της κλεψύδρα μειώνεται αδυσώπητα και το δικό της χρέος είναι απλό: αποτελεσματικές ενέργειες και όχι φωτογραφίες και μεγάλα λόγια. Γιατί οι δημότες δεν έχουν άλλες αντοχές στο χάλι που παρουσιάζει εδώ και μήνες ο Δήμος και στην απραξία της διοίκησής της.
Δρ. Στέφανος Μιχιώτης
τ. Γενικός Γραμματέας Δ. Διονύσου
ΥΓ. Επί 3 χρόνια, ο τ. δημοτικός σύμβουλος (της ΛΑΣ) Παναγιώτης Πανάγος ζητούσε επανειλημμένα από τις υπηρεσίες του Δήμου τις λίστες των οφειλετών. Είχε μάλιστα προσκομίσει ακόμα και βεβαίωση της καθ’ όλα αρμόδιας Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, ότι δεν ετίθετο κώλυμα προσωπικών δεδομένων, όπως ισχυριζόταν η διοίκηση Καλαφατέλη, για να μην τις δώσει. Τελικά, οι λίστες δεν δόθηκαν ποτέ. Όπως συνέβη και επί διοίκησης Ζαμάνη. Τώρα γίνεται φανερό το γιατί.
(Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στην “Οδό Διονύσου”)
